Ὁ Ψυχιατρικὸς Κοινοτισμός. Στάσεις καὶ Ἀποστάσεις στὸ Σύγχρονο Ψυχοθεραπευτικὸ Γίγνεσθαι.

Ἰωάννης Κ. Τσέγκος, 2012. Ἐκδόσεις ΑΡΜΟΣ.

Ἀπὸ τὸ ὀπισθόφυλλο:

Στὸ παρὸν ἐπιχειρεῖται ἡ διάκριση τῆς ἐμπρόσωπης κοινοτικῆς προσέγγισης ἀπὸ τὴν κολλεκτιβίστικη, ἡ ὁποία κυριαρχεῖ ἕνεκα τῆς μονοπωλιακῆς χρησιμοποίησής της ἀπὸ τὸν χῶρο τῆς τοξικοεξάρτησης.

Ἑστιάζει στὸ δίπολο Κολλεκτίβα-Κοινότητα, ἐπισημαίνοντας ἱστορικὰ καὶ πολιτικὰ τὸν μεταμφιεστικὸ χαρακτήρα τοῦ νεωτερικοῦ «Κοινοτισμοῦ», ὁ ὁποῖος χρησιμοποιήθηκε τόσον ἰδεολογικά (communism) ὅσον καὶ συμφεροντολογικὰ γιὰ τὴν ἐκμετάλλευση ἀσθενέστερων κρατικῶν οἰκονομιῶν (εὐρωπαϊκὴ «Κοινότητα»!).

Ἀλλὰ ἡ τελευταία πολυταλαιπωρημένη ὀνομασία «Κοινότητα» ἤ «Κοινοτισμός», παραποιεῖται, ἀπὸ τὸ 1946, καὶ ἀπὸ τὴν ψυχιατρική, πλήττοντας καὶ τὴν σημαντικώτερη θεραπευτικὴ μέθοδο, δηλαδὴ τὴν ὁμαδικὴ ψυχοθεραπευτικὴ προσέγγιση τῆς ψυχικῆς διαταραχῆς. Ἔτσι, τὸ δέος τόσον τοῦ «εἰδικοῦ» ὅσον καὶ τοῦ «ἀδαοῦς», ἀμυνομένων ἀμφοτέρων ἔναντι τοῦ παραλόγου, ἐξακολουθεῖ νὰ καλλιεργεῖται ἀπὸ θρησκειακὲς προσεγγίσεις, ὅπως ἡ κρατικὴ φιλανθρωπία, ἀλλὰ καὶ ἡ ψυχανάλυση.

Ἡ πραγματικὴ ὅμως κοινοτικὴ προσέγγιση, ὡς ἐκ τοῦ ὀνόματος ἀλλὰ καὶ ὡς ἐκ τῆς ἱστορίας της, μπορεῖ νὰ εἶναι σὲ σημαντικὸ βαθμὸ συμμετοχικὴ καὶ συνεργατική, ἀναγνωρίζοντας τὸν πάσχοντα ὄχι ὡς ἕναν «ἄλλον» ἀλλ’ ὡς πολύτιμο συνεργάτη τοῦ «εἰδικοῦ» γιὰ τὴν σθεναροποίηση τοῦ ψυχισμοῦ ἀμφοτέρων, μὲ τὴν καλλιέργεια τῆς σχέσης καὶ τὴν ἀναγνώριση καὶ ἀξιοποίηση τοῦ ἑτεροκαθορισμοῦ.

Μὲ βάση τὰ ἀνωτέρω, ἐκτίθενται καὶ οἱ ἐπὶ 30ετίαν ἀντιϊδεολογικὲς κοινοτικὲς ἀναζητήσεις ἑνὸς ντόπιου ψυχοθεραπευτικοῦ ὀργανισμοῦ.